جراحی ایمپلنت دندان

جراحی ایمپلنت دندان، پروسه ای است که طی آن قطعه فلزی پیچ مانندی جایگزین ریشه دندان از دست رفته یا معیوب می شود. و در نهایت بر روی آن روکش دندان کاملا شبیه دندان واقعی نصب می شود. جراحی ایمپلنت دندان جایگزین مناسبی برای دندان مصنوعی یا بریج های دندانی قدیمی که بخوبی با دهان تطابق پیدا نمی کردند است. و می تواند در موقعیتهایی که فقدان ریشه های دندانی طبیعی امکان ساخت دندان مصنوعی یا بریج دندانی را فراهم نمی کند بعنوان یک گزینه درمانی با ارزش مطرح شود. نحوه عملکرد ایمپلنت داندان بستگی به نوع ایمپلنت و شرایط استخوان فک شما دارد. مزیت اصلی ایمپلنت ها حمایت قوی از دندانهای جدید است، پروسه ای که نیازمند التیام محکم استخوان اطراف با ایمپلنت می باشد. با توجه به اینکه التیام استخوانی نیازمند زمان است، این پروسه ممکن است چندین ماه طول بکشد.

موارد تجویز ایمپلنت:

ایمپلنتهای دندانی با جراحی درون استخوان فک قرار می گیرند و بعنوان ریشه دندان از دست رفته بکارگرفته می شوند. از انجا که تیتانیوم ایمپلنت با استخوان فک جوش می خورد، ایمپلنت ها برخلاف دندان مصنوعی یا بریج ها دچار لغزش یا ایجاد صدا و تخریب استخوان نمی شوند. همچنین تیتانیوم مانند دندان طبیعی که ساپورت بریج را فراهم می کند دچار پوسیدگی نمی شود.
بطور کلی، ایمپلنتهای دندانی اگر شما شرایط زیر را دارا باشید تجویز می شوند:
– یک یا چند دندان از دست رفته داشته باشید.
– استخوان فک شما به رشد نهایی خود رسیده باشد.
– استخوان کافی برای ساپورت ایمپلنت داشته باشد یا امکان پیوند استخوان باشد.
– بافتهای دهان سالم داشته باشید.
– شرایط سیستمیک که مانع از التیام استخوانی شوند نداشته باشید.
– نتوانید یا تمایل نداشته باشید تا از دندان مصنوعی استفاده کنید.
– تمایل داشته باشید صحبت کردن خودتان را بهبود بخشید.
– بتوانید پروسه چند ماهه را متحمل شوید.
– سیگار نکشید.

ریسک های ایمپلنت:

همانند دیگر جراحی ها، جراحی ایمپلنت دندان هم دارای ریسک خاص بهداشتی است. مشکلات نادر هستند، اگرچه در صورت بروز اغلب خفیف بوده و به سادگی قابل درمان هستند. مشکلات ایمپلنت شامل موارد زیر هستند:
– عفونت در محل ایمپلنت
– آسیب به ساختارهای مجاور، مانند دندانهای دیگر یا عروق خونی
– آسیب عصبی، که می تواند باعث درد، بیحسی یا احساس ناخوشایند در دندانهای طبیعی، لثه، لب یا چانه شود
– مشکلات سینوس، وقتی ایمپلنت دندانی در فک بالا طوری قرار گیرد که وارد سینوس ماگزیلاری شود.

نحوه آمادگی برای ایمپلنت دندانی:

انجام ایمپلنت دندانی ممکن است فعالیت چند دندانپزشک متخصص را شامل شود. یک جراح فک و صورت ، یک جراح لثه ، یک پروستودنتیست و گاها متخصص گوش، حلق و بینی ممکن است درگیر انجام پروسه ایمپلنت دندانی باشند. از انجا که ایمپلنت دندانی نیاز به یک یا چندین پروسه جراحی دارد، شما باید یک ارزیابی کلی برای آماده سازی قبل از درمان بشوید که شامل موارد زیر می باشد:

– معاینه جامع دندانی: ممکن است شامل تهیه رادیوگرافی OPG ، CBCT، و یا گاها مدلهای فکی باشد.
– بررسی سابقه پزشکی: باید در مورد هرگونه بیماری یا مصرف دارو یا ترکیبات مکمل که مصرف می کنید به پزشک اطلاع دهید.اگر شرایط قلبی بخصوص یا پروتز ارتوپدی دارید مکن است بمنظور پیشگیری از عفونت نیاز به مصرف آنتی بیوتیک قبل از جراحی باشد.
– طرح درمان: در این مرحله فاکتورهایی مانند تعداد دندانهایی که باید جایگزین شوند و شرایط استخوان و دندانهای باقیمانده می توانند تاثیر گذار باشند.
برای کنترل درد حین جراحی ایمپلنت، گزینه هایی مانند بیحسی موضعی، آرامبخشی یا بیهوشی عمومی می توانند مدنظر قرار بگیرند. در مورد انتخاب بهترین گزینه می توانید با دندانپزشکتان صحبت کنید. تیم دندانپزشکی در مورد خوردن و آشامیدن قبل از جراحی بسته به نوع بیحسی انتخابی، آگاهی لازم را به شما خواهند داد. اگر سدیشن یا بیهوشی مدنظر است، بعد از جراحی برای بردن شما به منزل باید یک نفر همراه داشته باشید و مابقی روز را در منزل استراحت کنید.

جهت مشاوره و رزرو نوبت اینترنتی اینجا کلیک کنید

مراحل درمان ایمپلنت:

درمان ایمپلنت اغلب پروسه سرپایی است که طی چند مرحله انجام می شود که شامل مراحل زیر است:
– کشیدن دندان آسیب دیده.
– آماده سازی استخوان فک (پیوند استخوان در صورت لزوم).
– قرار دادن ایمپلنت درون استخوان.
– فاز التیام استخوان اطراف ایمپلنت (جوش خوردن ایمپلنت).
– نصب اباتمنت روی ایمپلنت.
– تحویل روکش نهایی دندان.

تمام پروسه درمان ایمپلنت ممکن است از شروع تا پایان چندین ماه بطول بیانجامد. بیشتر آن مربوط به التیام و رشد استخوان جدید اطراف ایمپلنت درون فک است.

چه موقع پیوند استخوان لازم است؟

اگر استخوان فک به اندازه کافی ضخیم نباشد ممکن است قبل از کاشت ایمپلنت نیاز به پیوند استخوان باشد. با توجه به اینکه نیروهای قوی جویدن، فشار زیادی از طرف دندانها به استخوان فک وارد می کند، و اگر استخوان فک نتواند ایمپلنت را حمایت کند، جراحی ایمپلنت ممکن است به شکست بیانجامد. بنابراین پیوند استخوان می تواند بستر محکمتری برای ایمپلنت فراهم کند.
چندین فراورده پیوندی استخوان برای بازسازی استخوان فک وجود دارند که شامل استخوان زنده و طبیعی خود بیمار (اتوژن)، فراورده های استخوانی صنعتی (سنتتیک) یا تهیه شده از نمونه های غیر انسانی (زنوگرفت) می باشند. در موقعیتهای مختلف هر کدام از این گزینه ها ممکن است عملکرد بهتری داشته باشند که می بایست مد نظر قرار گیرند.
برای اینکه استخوان پیوند شده به اندازه کافی رشد کند و بتواند ایمپلنت دندانی را ساپورت کند ممکن است چندین ماه طول بکشد. گاهی اوقات نیاز به پیوند استخوان اندکی وجود دارد که می تواند همزمان با کاشت ایمپلنت انجام شود. ولی گاهی نیاز به ساپورت استخوانی بیشتری است و این پروسه باید جداگانه و قبل از کاشت ایمپلنت انجام گردد.

کاشت ایمپلنت:

طی جراحی ایمپلنت دندان، جراح دندانپزشک با برش لثه به استخوان فک دسترسی پیدا می کند. با استفاده از دریلهای مخصوص که درون ست جراحی ایمپلنت وجود دارند استخوان فک در نواحی ازپیش تعیین شده به قطر و ارتفاع مشخص دریل شده و حفره ای متناسب با سایز ایمپلنت ایجاد می گردد. در تمام مراحل دریل کردن از شستشوی مکرر جهت جلوگیری از ایجاد حرارت و آسیب به استخوان استفاده می شود. سپس ایمپلنت تیتانیومی درون حفره با سرعت و نیروی مشخص شده توسط کمپانی تولید کننده درون حفره استخوانی قرار داده می شود. اغلب ایمپپلنتها بصورت پیچ طراحی شده اند و رزوه هایی در سطح دارند که حین جایگذاری به استخوان اطراف فشرده می شوند و باعث ایجاد ثبات اولیه ایمپلنت درون استخوان می شوند. می توان گفت ثبات اولیه ایمپلنت مهمترین معیار جراح برای خوش بین بودن به پیش آگهی ایمپلنت کاشته شده است!
در این مرحله هنوز دندانی در قوس فکی وجود ندارد و در صورت ضرورت می توان از نوعی پروتز پارسیل موقتی برای حفظ ظاهر استفاده کرد. این پروتز را می توان برای تمیز کردن و حین خواب خارج کرد.

استئواینتگریشن:

به محض اینکه ایمپلنت درون استخوان کاشته می شود فرایند جوش خوردن استخوان به ایمپلنت (استئواینتگریشن) آغاز می شود. طی این پروسه، استخوان روی سطح و درون رزوه های ایمپلنت رشد می کند. این پروسه که می تواند چند ماه به طول بیانجامد، کمک می کند تا ایمپلنت نیز همانند ریشه دندان طبیعی بتواند ساپورت کافی برای روکش دندان آینده فراهم کند.

قرار دادن اباتمنت:

اباتمنت قطعه ای است که توسط یک پیچ کوچک روی پایه ایمپلنت که درون استخوان قرار داده شده است و در اصطلاح علمی به آن فیکسچر گفته می شود، نصب می شود. وقتی استئواینتگریشن ایمپلنت کامل شد، ممکن است به جراحی دومی برای قرار دادن اباتمنت بر روی فیکسچر نیاز باشد. این جراحی اغلب با بیحسی موضعی و بصورت سرپایی انجام می شود و بعنوان کاشت ایمپلمنت دو مرحله ای (two stage) شناخته می شود. بعد از گذشت دوهفته از قرار دادن اباتمنت، به منظور التیام لثه اطراف اباتمنت، پروستودنتیست (دندانپزشک متخصص پروتزهای دندانی) مراحل قالبگیری و ساخت و چسباندن روکش نهایی را آغاز خواهد کرد.
در بعضی سیستم های ایمپلنت و گاها با صلاحدید جراح دندانپزشک در تمامی سیستمها، ممکن است اباتمنت همزمان با کاشت فیکسچر نصب شود و بنابراین نیازی به جراحی مرحله دوم برای اکسپوز کردن ایمپلنت و اتصال اباتمنت نباشد. به این روش کاشت ایمپلنت یک مرحله ای (one stage) گفته می شود.

انواع پروتز متکی بر ایمپلنت:

پس از اطمینان از استئواینتگریشن موفق ایمپلنت، دندانپزشک می تواند دو نوع درمان پروتزی را بر روی ایمپلنتها اجرا کند:
– پروتز متحرک: این نوع همانند پروتزهای متحرک معمولی یا همان دست دندان است و می تواند کامل یا پارسیل باشد. شامل دندانهای سفید که با لثه صورتی رنگ احاطه شده اند می باشد. به واسطه یک فریم فلزی به اباتمنتهای ایمپلنت محکم متصل می شود. با این حال می توان به سادگی آنرا برای تمیز کردن روزانه یا تعمیر برداشت.
– پروتز ثابت: در این روش یک روکش دندانی بصورت دائمی به کمک سیمان مخصوص به اباتمنت چسبانده می شود یا با استفاده از پیچ به آن متصل می شود. این روکشها را دیگر نمی توان و نباید برای تمیز کردن روزانه خارج کرد. اغلب برای هر ایمپلنت یک روکش ساخته می شود، ولی در مواردیکه ایمپلنتهای مستحکم درون استخوان مطمئن قرار داده شده باشند، چندین دندان از دست رفته را می توان با اتصال دو یا چند ایمپلنت جدا از هم، جایگزین کرد.
مراقبتهای بعد از جراحی ایمپلنت:
صرف نظر از روش جراحی یک مرحله یا دو مرحله ای کاشت ایمپلنت، ممکن است عوارض جراحی ایمپلنت شامل موارد زیر بروز کنند:
– درد در محل جراحی ایمپلنت
– خونریزی مختصر تجمع خون زیر مخاط (هماتوم)
– تورم لثه و صورت (بخصوص در مواردی که پیوند استخوان نیز جزء پروسه درمانی باشد)
– کبودی لثه و پوست صورت (بخصوص در افراد سالمند با پوست سفید)
– عفونت و ترشح چرک
– باز شدن زخم جراحی
بمنظور برطرف کردن درد و جلوگیری از عفونت، اغلب جراح دندانپزشک داروی ضد درد و انتی بیوتیک برای بیمار تجویز می کند. اگر تورم و درد در روزهای بعد از جراحی بیشتر شد، حتما با دندانپزشک تماس بگیرید.
بعد از هر مرحله جراحی ایمپلنت، تا زمانیکه زخم جراحی التیام می یابد باید رژیم غذایی نرم میل کنید. اغلب جراحان از بخیه های قابل جذب برای بستن زخم جراحی استفاده می کنند که خودبخود طی پنج روز تا یک هفته می افتند. اگر بخیه های غیر قابل جذب استفاده شده است، باید برای کشیدن آنها پس از یک هفته به مطب مراجعه کنید.

موفقیت ایمپلنت:

اغلب ایمپلنتهای دندانی موفقیت آمیز هستند. درصد موفقیت ایمپلنتهای دندانی در مقالات بالای ۹۴% ذکر شده است. اما گاهی استخوان به اندازه کافی با ایمپلنت جوش نمی خورد. بعنوان مثال استعمال سیگار می تواند باعث عدم موفقیت درمان ایمپلنت شود. در صورت عدم جوش خوردن ایمپلنت با استخوان، ایمپلنت خارج می شود، استخوان پاکسازی و در مواردی پیوند می شود و بعد از سه ماه می توان مجددا پروسه ایمپلنت را تکرار کرد.

مراقبتهای بعد از ایمپلنت:

با رعایت موارد زیر شما می توانید به مدت طولانی تر از ایمپلنتها و دندانهای باقیمانده خودتان استفاده کنید:
– رعایت بهداشت دهان: همانند دندانهای طبیعی، ایمپلنت و روکش های روی آن و لثه را مرتبا تمیز کنید. استفاده از مسواکهای مخصوص بین دندانی می تواند در تمیز کردن فرورفتگی و برآمدگی های بین دندانها، لثه و قطعات فلزی ایمپانت کمک کننده باشد.
– ویزیت منظم دندانپزشکی: بطور منظم برای معاینات دوره ای برنامه ریزی شده توط دندانپزشکتان مراجعه کنید و توصیه های بهداشتی ایشان را رعایت کنید.
– پرهیز از عادات مخرب: از جویدن اجسام سفت مانند یخ و آب نبات سفت که ممکن است روکش دندان شما را بشکنند بپرهیزید. از مواد مخدر که باعث بد رنگ شدن دندانهای شما می شوند و محصولات کافئین اجتناب کنید.اگر دندان قروچه دارید حتما در پی درمان باشید.

۰

برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص جراحی ایمپلنت دندان با مطب دکتر مهدی غلامی در مشهد در ارتباط باشید