رینوپلاستی محافظه کارانه: تحولی جدید در جراحی بینی

مقدمه

در یکی دو دهه اخیر، تکنیک های نوینی برای جراحی بینی ابداع شده و مورد استفاده قرار می گیرد که کاربرد آنها بهبود زیادی در عمل های بینی ایجاد کرده است. به این نوع عمل های جدید که با استفاده از روش های مدرن صورت می گیرد، جراحی بینی محافظه کارانه (Preservational Rhinoplasty) یا رینوپلاستی مدرن می گویند. برای آشنایی بهتر و دقیقتر رینوپلاستی محافظه کارانه: تحولی جدید در جراحی بینی، حتما ادامه مقاله را با دقت مطالعه کنید.

رینوپلاستی با روش های مدرن چگونه است؟

در سال ۱۹۷۸، جراحی به نام شین (Sheen) کتاب به یاد ماندنی خود را با نام Aesthetic Rhinoplasty منتشر کرد که جایگاه او را به عنوان بزرگترین جراح بینی از زمان جوزف (Joseph) تایید می کرد. در این اثر، سه رویکرد بنیادین برای عمل های بینی تعریف گردید. اول این که، رینوپلاستی در واقع نوعی عمل زیبایی شناختی است که شامل تجزیه و تحلیل های قبل از عمل، برنامه ریزی برای عمل و اجرای جراحی می باشد. دوم این که مفهوم رینوپلاستیِ صرفاً کاهشیِ جوزف، با یک رویکرد متعادل که ترکیبی از کاهش و پیوند در رینوپلاستی اولیه است، جایگزین گردد و سوم این که، نتایج ناگواری که قبلا در پی جراحی های ثانویه بینی اتفاق می افتاد، به طور چشمگیر کاهش یابد.

او همچنین این مفهوم انتقادی را در جراحی های بینی مطرح کرد که در واقع هدف از جراحی باید دستیابی به یک فرم بینی طبیعی جذاب با عملکرد طبیعی باشد و نه تنها بهبود ظاهری آن. زمانی که روش جراحی بسته بینی به اوج نفوذ خود رسید، رویکرد باز نیز به طور ناگهانی محبوبیت پیدا کرد. با تکیه بر روش کار گودمن (Goodman)، اندرسون (Anderson)، دانیل (Daniel)، گانتر(Gunter) و دیگران، جراحان زیبایی بینی به سرعت رویکرد جراحی باز را اتخاذ کردند.

این تحول در عمل های بینی به سه دلیل رخ داد. اول این که، روش باز، زاویه دید بهتری را برای تجزیه و تحلیل جراح فراهم می کرد و با این روش جراحی و آموزش حین عمل راحت تر بود. دوم این که به کمک روش باز، عملیات جدیدی از جمله بخیه زدن نوک بینی، بازسازی پیشرفته سپتوم و بازسازی سقف میانی بینی (midvault) که انجام آن با روش بسته یا غیرممکن و یا از نظر فنی چالش برانگیز بود، رواج یافت. سوم این که، رویکرد باز منحنی یادگیری را برای جراحان کم تجربه تر کوتاه می کند و همچنین می توان این روش را برای طیف وسیع‌تری از نژاد های مختلف بینی همراه با نتایج موفقیت آمیز به کار گرفت. به این ترتیب، جراحی رینوپلاستی از محبوبیت زیادی برخوردار شد و تبدیل به یکی از متداول ترین عمل های جراحی زیبایی شد.

برای اطلاع از جراحی های فک و صورت اینجا کلیک کنید.

جراحی بینی با ساختار باز

با وجود بهبود در نتایج زیبایی شناختی و عملکردی، جراحی های ثانویه جزئی یا اصلی، همچنان ادامه داشت. اخیراً توریومی (Toriumi) تجربیات خود را درباره جراحی بینی با ساختار باز در کتاب خود با نام «درس های ۳۰ ساله در باب رینوپلاستی ساختاری» (Structure Rhinoplasty: Lessons Learned in 30 Years.)، خلاصه کرده است. این اثر که شامل دغدغه های نویسنده در طول سه دهه برای جراحی های بینی است، تغییراتی را آشکار می کند که بعد از جراحی های کاهشی در اثر گذشت زمان و با وجود نتایج مطلوب اولیه، بر ساختار بینی اتفاق می افتد.

در واقع، نیاز برای حفظ ساختار بینی و همچنین عملکرد مناسب آن بعد از عمل، موضوعی غیر قابل انکار است. در روش های جدید،  از غضروف های خود بیمار برای فرم دهی به بینی استفاده می شود و دیگر مواد ساختگی  خارجی یا منابع متفرقه تامین غضروف برای این جراحی به کار نمیرود. حتی در جراحی ترمیمی یا ثانویه هم از غضروف گوش یا دنده خود بیمار برای اصلاح فرم بینی استفاده خواهد شد. به همین ترتیب، استفاده از پیوندهای متعدد در جراحی ترمیمی بینی با استفاده از غضروف دنده در موارد دشوار، نشان می دهد که همیشه ابتدا باید پایه را تثبیت کرد و استحکام بخشید و سپس به ساختار ظاهری بینی پرداخت.

با وجود این اقدامات، سوال نگران‌کننده ای که همچنان باقی می‌ماند این است که اصلاً چرا ما باید عملی را انجام دهیم که چنین نتیجه مخربی به دنبال دارد؟ چرا بعد از یک جراحی بینی اولیه توسط یک جراح با تجربه، باید نیاز به بازسازی پیوند دنده وجود داشته باشد؟ نتیجه گیری نویسنده این است که ما باید اساساً نحوه انجام جراحی های رینوپلاستی را تغییر دهیم که این خود به تحولی در حوزه عمل های زیبایی بینی منجر خواهد شد؛ یعنی رینوپلاستی محافظ کارانه (preservation rhinoplasty).

در واقع هدف اساسی ما از انجام رینوپلاستی محافظ کارانه ، این است که بتوانیم برش ها را با تکنیک های محافظه کارانه جایگزین کنیم و به جای شکافتن و ایجاد برش، از روش های دستکاری کم تهاجمی استفاده کرده و همچنین جراحی های ثانویه رایج را با عمل های جزئی اصلاحی جایگزین کنیم.  در واقع پایه و اساس رینوپلاستی محافظ کارانه، بر مطالعات جدید آناتومیک، تکنیک‌های پیشرفته بخیه و اصلاح روش های جراحی استوار است.

برای اطلاع از جراحی های ایمپلنت اینجا کلیک کنید.

رینوپلاستی محافظ کارانه

در طول دهه گذشته، درک و آگاهی ما نسبت به آناتومی بینی و نحوه ارتباط آن با رینوپلاستی زیبایی شناختی و همچنین تکنیک های جراحی، پیشرفت های عمده ای داشته است. دو مورد از جالب ترین ابداعات جدید در این زمینه، ترکیب پوشش بافت نرم، از جمله لیگامانهای بینی و سقف استخوانی غضروفی آن است. با وجود این که لیگامنت یا رباط های بینی، به جهت عملکردی و زیبایی شناختی از اهمیت ویژه ای برخوردارند، اما مدت‌ها است که در جراحی های بینی نادیده گرفته شده‌اند. به عنوان مثال، رباط ورتیکال اسکرول (vertical scroll) از طریق عضله عرضی به تثبیت دریچه داخلی کمک می کند، در حالی که جراحی اتصال مجدد آن، می تواند شیار آلار را برجسته کرده و موجب حفظ عملکرد بینی شود.

برش های آناتومیک، به طور قانع‌کننده‌ای نشان می دهند که قوز استخوانی بینی در واقع یک “پوشش استخوانی” نازک است که می‌توان آن را به راحتی از بین برد و در عین حال، طاق غضروفی زیرین را نیز حفظ کرد. علاوه بر این، ناحیه کی استون (keystone)، در واقع یک مفصل غضروفی نیمه متحرک است که با برداشتن پشتیبان سپتوم غضروفی زیرین آن، می تواند از حالت محدّب به صاف تبدیل شود.

هنگامی که بخیه نوک بینی با تکنیک باز به اوج خود رسید، یک جراح بینی به نام ساکیر (Cakir) متوجه شد که با استفاده از روش بسته، می‌توان با کنترل بیشتر و عوارض کمتر به نتایج مشابهی دست یافت. هدف از این کار حفظ رباط های بینی و دستکاری غضروف ها با حداقل میزان برش و شکاف بود. او دریافت که روش ساب پریکوندریال (subperichondrial)، بعد از عمل عوارض کمتری ایجاد می کند (مثل تورم یا بی‌حسی) و عمل های ترمیمی در مقایسه با تکنیک‌های رایج بسیار ساده‌تر و دارای بافت اسکار کمتر هستند.

دو مثال دیگر از تغییرات اساسی در عمل بینی محافظ کارانه، جراحی نوک بینی با حفظ قسمت سفالیک غضروف آلار و کشش آلار است. در روش رایج رینوپلاستی، برداشتن بخش سفالیک غضروف آلار، یک مرحله رایج به حساب می آمد. با این حال، برخی جراحان از جمله آزمن(Ozmen)، گرابر (Gruber) و همکارانشان، حفظ تمامی ساختار غضروف جانبی (lateral crus) را دارای مزیتی عمده می دانند و ان این است که  باعث برش های کمتر غضروف آلار و کاهش نیاز به پیوند لبه آلار خواهد شد. بد شکلی در ناحیه آلار بینی، مدت‌هاست که به عنوان یکی از دشوارترین ناهنجاری های نوک بینی در نظر گرفته می‌شود و درمان انتخابی آن، جابجایی آلار با پیوندهای خراشی جانبی است. با این حال، ساکیر (Cakir) و دیویس (Davis) به طور متقاعد کننده ای نشان داده اند که جابجایی آلار امری ضروری نیست و کشش میانی بدون برداشتن آلار یا پیوند اضافی، کافی است.

اساسی ترین جزء رینوپلاستی سنتی و رایج، بُرش دورسال (dorsal resection) است که ناحیه کیستون را از بین می برد و نیاز به ترکیبی فوری از استئوتومی و بازسازی میدل والت (midvault) دارد. در حال حاضر، بازسازی دورسال در موارد جراحی ثانویه است که منجر به اکثر بازسازی های گرافت دنده می شود. تکنیک حفظ دورسال، نیاز به ترمیم فوری میدوالت را در موارد جراحی های اولیه به حداقل می رساند و به جای عمل های ثانویه با پیوند دنده اصلی، اجازه انجام جراحی های ترمیمی جزئی را می دهد.

برای اطلاع از جراحی های بینی اینجا کلیک کنید.

نتیجه گیری

از آنجا که ما هنوز در آغاز راه این تحول در جراحی های بینی هستیم، برای گسترش تکنیک های جدید جراحی، اصلاح روش های قبلی و حل مشکلات اجتناب ناپذیر در این زمینه نیاز به زمان داریم. کسانی که از پیشرفت های این حوزه سود می برند، بیمارانی هستند که بعد از جراحی های بینی عوارض کمتری را متحمل شده و بهتر می توانند نتیجه عمل را در درازمدت پیش بینی کنند.

از آنجا که علت اصلی عدم مراجعه بیماران و اقدام برای جراحی بینی، ترس از نتیجه نامطلوب و عوارض عمل است (چشم انداز جراحی بینی)، جراحان موظف هستند که تکنیک های جراحی بینی محافظ کارانه را فرا بگیرند تا بتوانند هم خطرات جراحی را کاهش دهند و هم به جای انجام جراحی های اساسی ثانویه، عمل های ترمیمی جزئی تر و کم تهاجمی تری انجام دهند.

مرجع

https://academic.oup.com/asj/article/38/2/228/4793278

مشاهده مقالات مرتبط با رینوپلاستی محافظه کارانه: تحولی جدید در جراحی بینی